Lonne op dieet

donderdag, 27 januari 2011

Voor de jaarlijkse prik tegen ziekte van Weil ging Lonne naar de dierenarts. Aangezien Lon gelukkig heel gezond is waren we daar sinds de vorige enting, een jaar geleden, niet geweest. Voordat er geprikt wordt bekijkt de dierenarts Lonne even.  Hart en longen luisteren, ogen en oren bekijken, allemaal prima. En toen botten bevoelen. En ja, wat ik al dacht. . . . Lonne's ribben zijn verscholen onder een laagje vet! Op naar de weegschaal. Ik wist wel dat ze iets was aangekomen. Maar dat ze 68 kilo woog, dat viel bar tegen. Ze was ooit 66 kg. en dat hebben we terug kunnen brengen op 62, haar ideaal gewicht. En nu moeten er dus 6 kilo's af. Dat is veel. Dezelfde dag een voorraad blikken sperziebonen ingeslagen, want dat zal voorlopig deel uitmaken van haar menu. Gelukkig vindt Lonne bonen lekker. Dat  ze een paar keer heel erg lang heeft gelopen en gezwommen helpt natuurlijk ook.

Dus ging ik vandaag weer naar de Vlietlanden. Misschien wil ze weer een hele ronde???? Nee. Het was weer als vanouds. Na een half uur begon ze te hijgen en had geen belangstelling meer voor de waterkippen. Dus hebben we rechtsomkeer gemaakt en naar huis.

Volgende maand ga ik Lonne weer wegen, mijn streven is, iedere maand een kilo eraf. Moet kunnen. Wel zielig, want Lon houdt zo van eten, snoepen en kluiven.

de Vlietlanden rond

dinsdag, 25 januari 2011

Vanmiddag hebben we het gedaan. Ik wilde het al eerder doen, maar durfde niet omdat ik bang was dat Lonne het niet zou halen: de hele Vlietlanden rondlopen. Meestal lopen we een half uur heen en dan keer ik om, want Lonne kan niet langer dan een uur lopen. Na drie kwartier begint ze hevig te hijgen, soms zo erg, dat ik bang ben dat ze erbij neervalt. En dan hebben we een probleem, want ik kan haar natuurlijk niet naar huis dragen. Dus zorg ik er altijd voor dat ik niet verder dan een half uur, drie kwartier lopen bij de auto of huis vandaan ben.
Maar toen we verleden week vrijdag in de Delftse Hout waren viel het mij op dat ze niet moe werd, althans ze ging niet hijgen. Zoals in mijn blog van die dag is te lezen heeft ze flink de meerkoeten achterna gezeten, dus heeft ze ook nog energie gebruikt met zwemmen.

Vanmiddag was het net zo.

Om twee uur begonnen we aan de wandeling en bij het eerste meer dook Lon direct achter de waterkippen aan. Ze krijgt ze niet te pakken dus komt ze naar de kant. Loerend achter het riet houdt ze de herriemakers in de gaten, en vanuit die dekking gaat ze steeds weer het meer in. Zo loopt ze constant te “jagen”. Dan giert de adrenaline door haar lijf, ik denk dat dat haar fit houdt.
We waren inmiddels op het "point of no return" beland; terug lopen duurt net zo lang als doorlopen, dus liepen we door. Even kreeg ze een inzinking, ze ging langzamer lopen en bleef steeds verder achter. Ik heb toen het ruiterpad genomen dat langs het meer loopt en hoppa. . .  daar ging ze weer achter de waterkippen aan. Alle vermoeidheid was weg.

Lopen we gewoon in het bos, waar geen meerkoeten, dus geen uitdagingen zijn, dan wordt ze eerder moe. Uit verveling??? Gaat een hond daarvan hijgen? Met verschijnselen van dodelijke vermoeidheid? Ik weet het niet.

Om half vijf !! waren we pas weer bij de auto. Ze heeft dus 2 ½ uur gelopen en gezwommen. Een record. Ik moet zeggen dat ik het laatste stukje heel langzaam heb gelopen, want toen was ze echt heel moe. Maar ze hijgde niet!

Thuis lekker eten en daarna slapen. Ik met koffie achter de krant. Heerlijk. Na een uurtje zitten had ík moeite met opstaan, ik was stijf van al dat lopen. Lonne had nergens last van.

Foto’s heb ik niet gemaakt. Ik vind het lastig om steeds een camera bij me te dragen. Ik ben ouderwets en fotografeer niet met telefoon. Bovendien lijken de momenten allemaal op elkaar. De omgeving en de meerkoeten zijn hetzelfde, evenals Lonne. Hier zie je van een vorige blog hoe Lon de waterkippen opjaagt.

strand en duinen

maandag, 24 januari 2011

Waar zullen we vandaag gaan wandelen? Het strand; daar zijn we lang niet geweest. De zee is zo dicht bij en toch we gaan er niet zo vaak heen. Vanmiddag weet ik weer waarom. Aan het strand is het een beetje saai. Op de heenweg is de zee aan linkerkant, op de weg terug aan de rechterkant. En verder is er niets! Ja, als het zomer is en lekker warm dan kan Lonne in de zee zwemmen. Maar als het zomer is en lekker warm, dan is het strand voor Lonne verboden gebied.

modder en meerkoeten

vrijdag, 21 januari 2011

Vanmiddag maakten we een uitstapje naar de Delftse Hout. Een beetje uit de buurt, maar we combineerden familiebezoek met een fikse wandeling. Lonne heeft genoten, alhoewel . . . .  weer geen kip gevangen! 

excuses voor het wazige beeld, een èchte videocamera staat op mijn verlanglijst.

een mistige wandeling

dinsdag, 18 januari 2011

Vanmorgen werd ik wakker van de kletterende regen tegen de ruiten. Jasses, weer een natte dag. Afgelopen zondag was het stralend weer maar toen moest ik werken! Dat viel niet mee. Dus Lon en ik smachten naar een beetje licht. En zowaar rond half twee werd het droog en de lucht lichter. Komop Lon, naar de duinen. Maar eenmaal daar aangekomen kwam er mist opzetten. Ik denk dat het zeedamp was, want met grote wolken kwam het vocht over de duinen het land in. Ik proefde zout op mijn lippen. Het was een prachtig gezicht. Het landschap vervaagde heel langzaam, het vocht zakte tussen de duinen zodat de alleen de toppen nog zichtbaar waren. Als wij vanaf een duintop naar beneden gingen was het net of je een stoombad in liep. Maar dan wel een koude! Het was een schitterende wandeling. Ik had graag foto's gemaakt, maar had de camera niet bij me.

We waren net op tijd thuis voor de postbode die een pakket voor Lonne had. Via internet koop ik van alles in het groot voor mijn hondje en bij deze zending pensstaafjes zat ook een speeltje. En dat vond ze leuk! Meestal gaat ze slapen na de wandeling maar nu niet.

Toen bleek het ding ook nog te piepen!!!

laatste dag HONDEN VERHALEN

maandag, 17 januari 2011

Vandaag is de laatste dag dat mijn website http://www.hondenverhalen.nl/ in de lucht is. Morgen is het afgelopen. Dat voelt raar, meer dan twee jaar heb ik met veel plezier mijn boekje HOND via de site onder de aandacht gebracht. Zonder veel succes overigens. Althans, de site werd volgens de statistieken wel goed bezocht, maar het boekje werd niet bepaald een bestseller! Nu ook de uitgever niet meer bestaat (door overlijden van de eigenaar) en het boekje dus niet meer via de boekhandel leverbaar is, vind ik het tijd om te stoppen. Jammer van de domeinnaam, via Google was die heel snel te vinden.

Het begon als een aardigheidje. Een familielid zocht voor haar website http://www.dogtravel.nl/, verhalen over de belevenissen van een baas met zijn hond. Lonne was toen net een paar maanden bij mij en ik had voldoende stof tot vertellen. Iedere maand plaatste zij een verhaal van mij. Toen raakte ik een beetje door mijn onderwerpen heen. Als de hond volwassener wordt, maak je steeds minder gekke situaties mee.  We zijn er mee gestopt. Maar het was jammer om niets meer met die verhalen te doen. Dus heb ik een boekje laten maken bij een PrintingOnDemand uitgever. Dat is niet goedkoop. En er kwam nog een bedrag bij voor opname in het bestand van Centraal Boekhuis, waardoor het bij de boekhandel te koop was. Wat was ik trots toen ik mijn boekje bij Bol.com zag staan. En bij Bruna en Selexys. WAUW!!!

Nu is het boekje niet meer leverbaar en ik heb geen zin (en geld) om weer een uitgever te zoeken en ik ga ervan uit dat het niet interessant is voor een reguliere uitgever.

Wie weet, plaats ik alle verhalen nog eens op deze blog??

Velostrada Drama

zaterdag, 15 januari 2011

"De Velostrada, de snelfietsroute die de provincie Zuid-Holland aanlegt parallel aan de spoorlijn Den Haag - Leiden, is eind december nog niet klaar. Bij de start in september werd nog aangenomen dat de fietsroute voor de jaarwisseling in gebruik kon worden genomen. De werkzaamheden zijn echter tijdelijk stilgelegd."  Dit laat de Gemeente Leidschendam op haar website weten.

En waarom ligt het werk stil? Omdat tijdens het graven van diepe sleuven, het rooien van bomen en struiken, het opwerpen van grote hopen aarde, het omhalen van de verlichting, men tot de ontdekking kwam dat er op bepaalde plaatsen niet geasfalteerd kan worden!

Het asfalteren blijkt niet mogelijk. . . . Als ik aan een karwei begin, bekijk ik eerst of datgene wat ik wil mogelijk is. VOORDAT ik eraan begin, niet als ik al bezig ben en de hele boel overhoop heb gehaald. Maar dat zal wel te simpel gedacht zijn van mij. Men had gedacht vorig jaar december het probleem opgelost te hebben, maar het is nu half januari en er gebeurt niets.

Alle ingangen naar het pad zijn versperd met hekken en blokken, want niemand mag er lopen of fietsen. Het pad ligt volkomen verlaten. . . ? Mooi niet. Alle versperringen zijn neergehaald en de afsluitblokken opzij gezet.   

 Door wie?? Geen idee, maar het bewijst wel dat de burgers gewoon hun wandelpad terug willen. Dat de honden er weer uitgelaten kunnen worden. Dat je met je kleinkind gezellig naar de treinen kunt kijken. DAT willen de omwonenden en dat doen ze dus! Weliswaar op een volkomen geruïneerd pad, maar je kunt er ongestoord lopen, Straks als de snelfietsers langs razen is het uit met de rust. Misschien moeten ze wel blij zijn met dit uitstel. 

Maar als het straks lente wordt staan de bermen niet volop in bloei met fluitekruid, koolzaad, koekoeksbloemen en klaprozen. . .  En wat moeten dan de kinderen die aan de waterkant staan te vissen, in de wetering in hun roeibootjes varen. Alle honden die er zwemmen. Alle joggers die er hun conditie trainen? Tot nu toe kan iedereen zonder problemen het pad oversteken, het is er niet druk. Dat zal toch veranderen, want als de Provincie met goedkeuring van de betreffende gemeenten zo'n kaarsrecht pad maken, verwacht men toch heel, heel veel fietsers. Dan wordt het dus druk. En als die grote aantallen fietsers er niet komen. . . .  dan is het enige landelijke paadje met uitzicht op de weilanden voorgoed verpest.

Sloeber is mijn maatje op afstand

zaterdag, 8 januari 2011

Sloeber heet mijn nieuwe adoptiehond. Het is een cocker spaniel reu, 8 jaar oud  en hij houdt niet van aaien en knuffelen, want hij is wat autistisch. Mede door zijn slechte ervaring in het leven. . . . Dit meldt de Stichting Dierenthuis over Sloeber:

"Vanuit een asiel in Oostende krijgen wij het verzoek of er plaats is voor een 8-jarige cocker spaniël die autistisch gedrag vertoond. De hond verblijft al maanden in het asiel. Hij komt daar terecht nadat zijn bazinnetje overlijdt en de kinderen de erfenis weigeren en daarmee dus ook de verantwoording voor de huisdieren niet op zich willen nemen. Eén van die dieren is Sloeber. In het begin heeft het asiel nog goede hoop op een snelle plaatsing. Het is immers een leuke hond om te zien. Al gauw blijkt echter dat hij niet makkelijk is. Hij wordt niet graag geaaid, gromt zelfs als men dit probeert. Hij komt duidelijk niet sympathiek over en leeft in zijn eigen wereldje. De mensen die een hond van deze leeftijd willen gaan verzorgen willen graag met hun dier kunnen knuffelen en dat verdraagt Sloeber dus absoluut niet. Het asiel vindt dat de tijd nog niet gekomen is om Sloeber te laten inslapen. De arme sukkelaar heeft er ook niet om gevraagd om in deze situatie te belanden. Heeft Dierenthuis een plaatsje voor hem? U raadt het al. Sloeber heeft een chronische oorontsteking en woont al een tijd bij ons, heeft zich uitstekend aangepast aan de nieuwe situatie. Sloeber leeft niet meer in zijn eigen wereldje, het gaat goed met hem. Het is een schat van een hond."

 Maar alleen mijn bijdrage is natuurlijk niet genoeg. Als je mede-adoptant wil worden klik dan hier

nat, nat en nog eens nat !!

donderdag, 6 januari 2011

Het regent, het miezert of er hangt mist, maar het is NAT ! En Lonne komt na iedere wandeling ook lekker nat thuis. In de gang heb ik handdoeken gelegd om de eerste modder op te vangen. Op haar slaapmat liggen handdoeken en toch ligt er door het hele huis een laagje zand/opgedroogde modder. De stofzuiger biedt maar even uitkomst, want na de volgende wandeling is het weer precies hetzelfde. Het houd je bezig!

Tegen de winterblues heb ik drie bossen narcissen gekocht. Daar staan wilgen - en forsythia takken heel mooi bij. De trap gepakt met de snoeischaar de bomen in. En wat zag ik? Een vogelnestje.

Als je dat van dichtbij bekijkt zie je hoe kunstig zo'n nestje is gemaakt. Ik ben geen vogelkenner dus heb geen idee van welk soort vogel dit nestje is geweest. In ieder geval is het niet gebruikt, anders was dat me wel opgevallen. Dan had ik toch vogeltjes af en aan zien vliegen, had ik jonkies horen piepen. . . ?

Misschien deze lente? Nu ik weet waar het nest zit ga ik er op letten.

Dag Bommel

woensdag, 5 januari 2011

Dit bericht kreeg ik van de Stichting Dierenthuis over mijn adoptiehond Bommel.

Geachte mevouw .... . ,

U bent nog maar kort de adoptant van Bommel, daarom spijt het ons des te meer u dit bericht te moeten sturen. Gister hebben wij afscheid moeten nemen van Bommel. Hij kon alleen nog maar liggen en omdat het er ernstig uit zag zijn wij met spoed met hem naar de dierenkliniek gegaan. Daar werd geconstateerd dat zijn maag deels gekanteld was en er nog een ander probleem was; kanteling van de darmen of een probleem met zijn milt en/of tumoren. Bommel was dus ernstig ziek. Dit in combinatie met zijn al pijnlijke achterhand (vergroeide rug), waarvoor hij medicatie kreeg, zagen wij het niet zitten om hem de zware operatie aan te doen. Bommel werd bij binnenkomst in de opvang door onze dierenarts geschat op 10 jaar, volgens

het asiel was hij nog ouder. In ieder geval is het één van de allerbraafste en liefste honden van de opvang geweest en heeft Bommel bij ons de extra tijd gehad die hij verdiende, namelijk 5 jaar en 3 maanden. Toch blijft het afscheid plotseling en zullen we hem erg gaan missen.

We wensen u veel sterkte met het verlies van Bommel en willen u bedanken voor de steun die u hem  gegeven hebt.

We hopen dat u ondanks dit droevige nieuws toch wilt blijven adopteren en uw steun aan een andere hond wilt geven. Een berichtje te zijner tijd van uw kant hierover zouden we zeer op prijs stellen.

Met vriendelijke groet,

Stichting Dierenthuis

Arme Bommel, we hebben niet de tijd gekregen om elkaar te leren kennen, maar iets in mij zegt dat het goed is, zoals het is. Dag Bommel. . . . .

al weer vier dagen

dinsdag, 4 januari 2011

Het nieuwe jaar is alweer vier dagen oud. Ik vind het nog raar om 2011 te schrijven, vergis me vaak en zet dan 2010. Oudejaarsdag en -avond zijn bij mij rustig verlopen, maar buiten niet. Exact om 10 uur in de ochtend begon het geknal en rond 02.00 uur was het pas over. Lonne had geen last van de herrie. Ze sliep er gewoon doorheen, alleen om 0.00 uur toen het heel heftig was, keek ze steeds naar mij. Maar ik reageerde niet, dus zij ook niet. Verder heb ik niets spectaculairs te melden. Het dooit, bijna alle sneeuw is weg. Lon en ik maken onze dagelijkse wandelingen onder bewolkte hemel, het is allemaal een beetje grauw en saai en toch nog koud. De tuin is na al die sneeuw een verschrikkelijke puinhoop. Alles is geplet en de plantjes zien zwart. Je kunt je niet voorstellen dat het allemaal weer groen gaat worden. Ik verheug me erop!

dit WAS mijn sneeuwpop