even thuis

woensdag, 31 augustus 2016

Lonne is weer even thuis. Vanmiddag kon ik de urn met haar as bij de dierenarts ophalen. Ik ging op de fiets, maar het pakket was zo groot, het paste niet in de mand. Dus ben ik naar huis gaan lopen. Onwillekeurig nam ik de route die ik vaak met Lonne liep, in haar goede dagen, en zei: "kijk Lon, nu ben je hier echt voor het laatst".

En thuis heb ik het restant Lonne op haar plek gezet, met haar speeltjes erbij. Zondag gaan we in Rust en Vreugd de as verstrooien. Godzijdank gaat mijn zoon mee, hij had ook een hechte band met Lonne, want dit kan ik niet alleen.

 

Een klein beetje van haar as heb ik in een glazen potje gedaan en dat in de tuin begraven, op de plek waar Lonne altijd lag. Daar heb ik een solar lampje gezet en iedere avond, voordat ik ga slapen, kijk ik even naar buiten en zie dat kleine lichtje.
Slaap zacht, lieve Lonne.

 

Lonne is niet meer

 woensdag, 24 augustus 2016

Lonne is niet meer. Vanmorgen is de dierenarts hier aan huis gekomen om rustig en pijnloos een einde aan Lonnes lijden te maken. Ik zeg lijden, want dat was het de laatste dagen. Naast de erger wordende artrose en de ademnood kreeg zij ook nog eens een tandvlees ontsteking. Bij haar bovenhoektanden zag het knalrood en er kwam geregeld bloed uit. Behandeling was uitgesloten, omdat ze dan onder narcose zou moeten. Ook de extra pijnstillers (Tramadol) boden geen verlichting.

De nacht van dinsdag op woensdag was een verschrikking voor Lonne en daarmee ook voor mij. Lonne had het zo vreselijk benauwd, ze heeft de gehele nacht liggen hijgen. Als ik dan naar haar ging kijken, zag ik een zeer ongelukkige Lonne, die ook een beetje paniekerig keek vanwege de ademnood.  

Toen nam ik de beslissing: zo kon het niet langer. Om acht uur de dierenarts gebeld, en daarna het huisdierencrematorium.

Om twaalf uur kwam de dierenarts, die via een infuus in Lonnes voorpoot, eerst Lon onder narcose bracht en daarna de dodelijke vloeistof toediende. Het ging allemaal heel rustig. Lon gleed weg uit het leven, met haar kop op mijn schoot. Toen de dierenarts weg was, heb ik nog een uur een dode Lonne liggen knuffelen. Ze zag er zo rustig uit, alsof ze sliep, en dan zonder dat rasperige gehijg.

Om half twee kwam de man van het crematorium. Samen hebben we Lonne op een brancard gelegd en naar zijn auto gebracht. Dat is overigens een prachtig vervoermiddel. Het is een grote bestelbus, met een gekoelde laadruimte, waarin een soort stapelbedden, waarop de brancard past. Er kunnen dus meerdere dieren in.

Toen de deuren van de bus dichtklapten, kreeg ik het vreselijk moeilijk. Toen was Lonne ook fysiek weg! En moeilijk heb ik het nog steeds.

_______________________________________________________________________

Heel veel lieve reacties gekregen. Kaartjes, e-mails en telefoontjes met troostrijke woorden. Ook kreeg ik bloemen van vrienden en buren en natuurlijk van de vriendinnetjes van Lonne, die erg onder de indruk zijn van Lonnes verscheiden. Ze waren vanmiddag op bezoek en keken onwillekeurig naar de plekken waar Lonne altijd lag. En daar was het leeg! Dat vonden ze moeilijk.

voor Lonne

En hier nog twee lieve reacties

 

 







Lonne 12 jaar

zaterdag, 20 augustus 2016

Vandaag is Lonne  twaalf jaar geworden! Ik heb haar voor deze gelegenheid in de bloemetjes gezet.

Vroeger kreeg Lonne altijd een verjaardagscadeautje. Meestal een enorm bot om op te kluiven, maar zonder kiezen vindt ze dat niet meer fijn. Of, nog langer geleden, maakten we een lange wandeling langs het strand en ging ze zwemmen in zee, dat vond ze heerlijk. Maar dat kan ze niet meer. Ik heb geen idee waar ik haar extra mee kan verwennen. Wat ze nu fijn vindt is: veel slapen, het liefst in de tuin; vijf minuten spelen met de snoepjesbal; en vooral zo min mogelijk lopen. Maar dat gebeurt al iedere dag. Dus zal ik haar vandaag extra knuffelen en haar influisteren dat ze nog lang bij me moet blijven.  Hier een overzicht van haar afgelopen jaar.

 

Natuurlijk kwam er, zoals iedere verjaardag van Lonne,  een leuke felicitatiekaart van Tante Zeeland, en kreeg ik telefoontjes met felicitaties.

En het buurmeisje kwam Lonne feliciteren, met cadeautjes. Natuurlijk waren dat lekkere snoepjes. Ze had er heel mooie pakjes van gemaakt.
 En toen moest er geknuffeld worden.



sterke oma

woensdag, 17 augustus 2016

Met Lonne gaat het nog hetzelfde. Doordat ze zo weinig loopt is het hijgen duidelijk minder. Dat geeft een hoop rust, zowel voor Lonne als voor mij, want onwillekeurig ben je de hele dag naar dat gehijg aan het luisteren.

Nu bedacht ik opeens dat ik niet alleen foto's heb van Lonne's moeder, maar ook van haar oma. Die heb ik ontmoet toen ik bij de fokker naar Lonne ging kijken. Die oma heette Xanne, officiële naam Yazilikaya Fama us Arsnouphis. Geboren in 1994 en overleden in 2008, zij is dus VEERTIEN jaar geworden. Toen ik in 2005 Lonne ging halen, was oma dus ongeveer net zo oud als Lonne nu. De fokker zei dat ze wel bejaard was, maar nog heel goed voor haar leeftijd, ze had alleen een beetje staar. En nu ik die foto's terug zie, is alsof ik Lonne zie liggen. Wat lijkt ze op haar Grootje!



Hier speelt de 6 maanden jonge Lonne met de teckel des huizes. Oma slaap gewoon door.

 

Als Lonne de genen heeft van haar grootmoeder, kan ze nog een paar jaar mee!
Heel veel honden van deze fokker zijn trouwens hoogbejaard geworden, zelfs tot 16 jaar. http://www.landseerect.nl/
 

 

slecht nieuws

donderdag, 11 augustus 2016

De dierenarts is vandaag langs geweest om, op mijn verzoek, te luisteren naar Lonnes hart en longen. Lonne blijft, na slechts geringe inspanning, overmatig en langdurige hijgen. De uitstapjes die we maken zijn heel kort, maar ik bleef ze hardnekkig volhouden, omdat Lon met haar artrose 'vastroest' als ze niet regelmatig beweegt. Maar het lopen kost haar heel veel inspanning. Teveel, volgens de dierenarts. Ze nam vanmiddag alle tijd om Lonne niet alleen te beluisteren, wat door het gehijg bemoeilijkt werd om een concrete afwijking te kunnen constateren, maar ook om haar te observeren. Ze zei dat Lonne veel teveel moeite moet doen om lucht te krijgen. Zelf bij een hond, die zich heeft uitgeput met spelen of hollen,  duurt die ademnood niet zo lang als bij Lonne. Vraag: lijdt Lonne, heeft ze het voortdurend benauwd? Om te weten te komen wat er precies aan de hand is, zouden longfoto's en/of een hartfilmpje gemaakt moeten worden. De onderzoeken zijn belastend en als er een afwijking wordt geconstateerd, is daar hoogstwaarschijnlijk, gezien Lonnes leeftijd, niets aan te doen.

Het woord inslapen is gevallen. Dat hoeft niet vandaag en ook niet volgende week, maar ik kreeg het advies er wel over na te denken.

We hebben afgesproken dat Lonne niet meer perse twee maal per dag een rondje moet lopen. Als ze niet wil, hoeft het niet. Daardoor zal de artrose sneller verergeren.

De keuze is: wordt de ademnood onhoudbaar of kan ze niet meer opstaan en lopen?

varkentje

zondag, 8 augustus 2016

Vandaag de hele dag in de tuin geweest, er was geen zon, dat vond Lonne fijn. De baas heeft de schuur opgeruimd en wat vond ze? Het varkentje dat Lonne cadeau kreeg op haar vijfde verjaardag. In 2009 dus. Wat was ze er toen blij mee.
 

 

En Lonne vond het nog steeds een leuk speeltje, maar ze ging er  vandaag iets anders mee om.

't gaat weer

vrijdag, 5 augustus 2016

 

Lonne heeft vannacht rustig geslapen, en ik dus ook. Af en toe hoorde ik dat ze zich omdraaide, daarbij hijgt ze nogal. En vanmorgen natuurlijk het avontuur: kan ze opstaan?? Gelukkig wel. Het ging moeizaam, maar ze kwam op eigen kracht overeind. Ook het uitlaten ging zoals gewoonlijk. De dierenarts gebeld, en alles verteld, advies: vandaag Carprodyl geven. Gevraagd of bij het bloedonderzoek er ontstekingen waren te zien, daarop was het antwoord, nee! Dus Lon heeft nergens een ontsteking, waarom moet ik haar dan iedere dag medicijn geven? Volgens deze dierenarts, een ander dan gister, zou dit langzaam afgebouwd kunnen worden. Ik vind het prima, hoe minder 'zooi' in haar lijf, hoe beter.

 

de dokter aan huis

donderdag, 4 augustus 2016

Lonne was deze hele week niet lekker. Ze was zo onrustig, geen moment lag ze stil, van de ene op de andere zij draaien, poten recht vooruit, poten toch maar onder het lijf, en hijgen, hijgen, hijgen. Dat ging ook 's nacht zo door. En ze heeft drie keer overgegeven. Toen ik vanmorgen, na weer een doorwaakte nacht, beneden kwam en er weer kots in de gang lag, heb ik de dierenarts gebeld. "Komt u maar even langs", zei de dame aan de telefoon. Dat kan dus niet. Lonne is niet meer te vervoeren in de auto, en lopende in de afstand te ver. Gelukkig was er alle begrip voor en kwam de dierenarts naar Lonne. Natuurlijk ben je steeds bezig met wat de oorzaak van die onrust zou kunnen zijn; mijn grootste zorg is, of ze pijn heeft. In afwachting van de dokter heb alle dierenartsrekeningen van de afgelopen jaren bekeken, om te zien wat er zoal aan Lon is 'gerepareerd' en toen viel me op dat er wel een paar keer per jaar de anaalklieren waren behandeld, en dat is dit jaar nog niet gebeurd!! Nu dus wel. En wat bleek dat nodig! Bovendien is er een beetje bloed afgenomen voor onderzoek. Maar dat was goed, ze mankeert niets aan de organen, een heel klein beetje te weinig leverwaarde, maar dat is te verwaarlozen.  Afspraak gemaakt, dat ik morgenochtend de dierenarts laat weten hoe Lonne de nacht heeft doorgebracht.

Opvallend was dat ze deze middag eindelijk rustig was. Ze lag lekker achter in de tuin, in de schaduw, te slapen. Ik denk dat de anaalklieren de boosdoeners waren.

MAAR: toen ik Lon vanavond rond 20 uur uit had gelaten, nam ze de stoepjes voor de voordeur een beetje ongelukkig, ze struikelde en viel languit in de gang en kon niet meer overeind komen. Klauwend met haar voorpoten tijgerde ze de keuken in en bleef daar liggen. Daar kon ze natuurlijk niet blijven. Dus heb ik haar, slepend over de grond, teruggeduwd de gang in. De voordeurmat onder haar voorpoten geschoven, in de hoop dat ze zou opstaan, maar niet! Na verloop van tijd lukte het toch haar kont een beetje te lichten, maar ze zakte weer door haar achterpoten. Toen heb ik haar een pijnstiller gegeven en gedacht: laat maar rusten; ze ligt precies op de plek waar ze 's nachts altijd slaapt, dus morgen zie ik wel weer, ik ga niet proberen of ze kan/wil opstaan. 

 

Ze ligt nu rustig te slapen, dus heeft ze geen pijn. Morgen heb ik in ieder geval iets te vertellen aan de dierenarts!