zaterdag, 11 juli 2015
Vanmorgen, toen Lonne en ik de deur uitgingen voor een wandelingetje, liepen er twee jongens langs. Ze wonen in de buurt, maar ik ken ze niet van naam. Ze kwamen direct op Lonne af, en vroegen keurig of ze haar mochten aaien. Is goed hoor, maar ze likt wel je handen af. Dat was geen probleem. De ene jongen had zelf thuis een hond, en zijn vriendje was daardoor ook niet vies van een beetje kwijl. Ze vroegen of ze mee mochten Lonne uitlaten; dus ging ik met twee, bijna vreemde kinderen op stap, naar het parkje in de buurt. Lonne werd geaaid en verleidt tot 'hollen', en al die aandacht vond ze prachtig. In het parkje aangekomen waar Lonne, altijd min of meer op dezelfde plek, haar behoefte doet, had ze nu even geen tijd voor een sanitaire stop. Al helemaal niet toen we ook nog een bekend ander hondje (met baas) tegen kwamen, precies midden op het bruggetje. We bleven staan praten, en praten, dus lette ik niet op Lonne. Een meneer kwam aanlopen en wij maakten plaats voor hem. In het voorbijgaan snauwde hij mij toe: "Uw hond heeft op het gras gepoept! Dat moet u opruimen, daar zijn zakjes voor!" En kwaad beende hij weg. Ik probeerde het nog goed te maken door met het zakje, dat ik ècht altijd gebruik, naar hem te zwaaien, maar hij keek niet meer op of om.
"We gaan de poep zoeken", riepen de jongens. En vervolgens naar Lonne: "Zoek de poep, Lonne zoek de poep". Als Lonne het woordje 'zoek' hoort is ze direct een en al aandacht, want dat is een spelletje. Dus liep ze enthousiast in de richting die de jongen haar wezen. Lon dacht een bal of iets leuks te vinden, maar er was niks. Onverrichte zaken hebben we de wandeling voortgezet. Sorry meneer, we hebben echt ons best gedaan.
