nieuw vriendje

Op 18 september kreeg Lonne er een nieuw vriendje bij.

Het duurt nog even voordat Lon met hem kan spelen. . .

Schuddebeurs en Brielle

zondag, 25 september 2011

Vandaag op familie bezoek in Schuddebeurs. Voor ons doen gingen we al vroeg (9.15 uur) weg. Het was prachtig weer. Strak blauwe lucht en volgens de weersverwachting zou het wel 23 gr. kunnen worden. 

Dat was te merken aan het verkeer! Het leek wel of iedereen vanuit de Randstad naar Zeeland ging.

Maar we hebben heerlijk in de tuin gezeten, gezellig bijgepraat en met Lonne een rondje bos gelopen. En toen zagen we dit egeltje! Beetje vreemd midden op de dag in de volle zon. Lonne wilde er direct op af, maar dat leek me niet zo'n goed idee. Beetje prikkelige kennismaking.

Op de terugweg zijn we gestopt in Brielle Wat een leuke stad. Je loopt er midden in de geschiedenis. Vooral de vesting is natuurlijk heel leuk om te zien. Je kunt de hele stad rondlopen. We hebben maar een stukje gedaan.

Midden in het centrum, op de Voorstraat, hebben we gegeten. Heerlijk buiten op het terras.

En daarna moest er iemand even in de schandpaal! Daar snapte Lonne niks van. . .

lui

zondag, 18 september 2011

Wat een enorme hoeveelheid regen is er vandaag gevallen, ik hoorde zelfs hagelstenen tegen de ruiten kletteren en er waren ook nog een paar klappen onweer. Geen lekker wandelweer. Maar zowaar, rond half vier in de middag klaarde het op. Lonne lag al vanaf elf uur 's-ochtends te pitten, dus moest ze er nodig uit. Vond ik.

Lonne dacht daar anders over. Na ongeveer tien minuten lopen sputterde Lonne tegen. De lijn stond strak naar achter. "Kom op Lonne, je kunt van dat kleine eindje lopen niet moe zijn". Ze deed nog twee stapjes en bleef toen gedecideerd staan. Ik kreeg de pé in, het was lekker weer en ik wilde wandelen!!!! Ik heb haar riem losgemaakt en in de vaste overtuiging dat ze achter mij aan zou komen, ben ik doorgelopen.  Ik zei tegen mezelf: niet omkijken, ze komt wel. Maar ik hoorde geen getrippel achter me. Na een bocht in de weg hield ik stil en wachtte. Geen Lonne. Zou ze nou in d'r uppie naar huis gelopen zijn?? Ik liep terug en keek het pad af: geen Lonne. Wat doe je dan als baas? Je wandeling doorzetten of terug naar je hond. Ik deed het laatste. En ja hoor, op het weggetje richting huis zat ze rustig te wachten. Zelfs toen ze mij zág kwam ze niet van haar plaats, ze liet mij gewoon naar haar toe lopen. Lonne had de rollen wel heel erg omgedraaid, wie was wiens baas??

Om nog enigszins mijn gezag te herstellen heb ik niet gerageerd op haar snuit die ze tegen mijn handen duwde, het liefdevol naar me opkijken, het blije  gezwaai van haar staart.

Thuis heeft ze gegeten en is direct gaan slapen. Ja, je zal wel moe zijn geworden! Na een uurtje rusten duwde ze haar speelgoedbeest tegen mijn knie.

Oh nee! Jij wilde niet lopen; ik wil niet spelen. 

skeelerbal

zaterdag, 17 september 2011

Lonne had kinder  bezoek.  Altijd leuk, maar vanwege de regen moesten ze binnen spelen. Toen werd het even droog! Dus naar buiten, spelen met de bal. Het werd geen voetbal. .

een visje eten. . . .

dinsdag, 13 september 2011

Tussen de buien door is het heerlijk weer. Beetje veel wind, maar in het bos merk je daar niet veel van. Wel veel afgewaaide takken, maar gelukkig geen gesneuvelde bomen. In de sloot zag ik een futen echtpaar met twee jongen. Is dat niet wat laat in het seizoen??   Pa kwam met een visje aan, en die kleine fuut had moeite om dat op te eten.

heide afgebrand (vervolg)

maandag 12 september 2011

Tot mijn verbazing kreeg ik onderstaande reactie op mijn blog van 17 augustus jl.

Hoi Lonne,

Leuk om jouw berichtje hier te lezen.
Wat het heideveldje betreft, was dat géén gewoon onderhoud. Het heideveldje is waarschijnlijk door hangjongeren (per ongeluk?) aangestoken. De brem en ook de wortels van de heide waren volledig verbrand.
Zelf werk ik als werkbegeleider van een groep mensen met een GGZ-achtergrond. In opdracht van de beheerder hebben we de verbrande heide verwijderd en hebben we het ergste gras en de voedselrijke laag weggehaald. Komt overeen met plaggen, zeg maar. Nu maar hopen dat de heide zich weer wil herstellen.
Peter

Dus toch!!!  Toen ik die bewuste dag naar dat veldje liep rook ik een brandlucht en zag daar drie jongens die met een aansteker bezig waren een tak in brand te steken. Verbijsterd keek ik rond naar de zwart geblakerde grond en zei tegen die knapen: "Waar zijn jullie in hemelsnaam mee bezig?" Ze schrokken zich een ongeluk, maar zeiden dat zij geen brand hadden gemaakt. "Wat doen jullie dan met die brandende tak?" vroeg ik. "Gewoon, kijken of het wil branden", was het antwoord.

Ik zei nog iets over hoe uniek dit stukje grond was en dat het nu volkomen geruïneerd was, maar ze pakten hun fietsen en scooter en weg waren ze.
Toch had ik niet de indruk dat deze jongens de heide in brand hadden aangestoken.  Het was denk ik al eerder gebeurd en zij vonden het wel interessant. Ik weet het niet. Maar thuis heb ik de politie gebeld. De agente die ik aan de telefoon kreeg had geen flauw benul over welk stukje grond ik het had; ze zei dat ze de wijkagent zou inlichten. Mijn naam en telefoonnummer zijn genoteerd en ik zou er nog van horen. Niet dus.... nooit meer iets gehoord.

Een paar weken later zag ik dat alle asresten weg waren en de grond netjes geëgaliseerd was. Toen dacht ik dat het veldje bewust was afgeplagd.

Nu hoop ik, met Peter, dat het allemaal weer gaat groeien. Maar ik heb mijn twijfels. Vanmiddag was ik er en de heidesprieten die eerst nog zo hoopvol uit de grond staken, laten bij de geringste aanraking los en er zitten geen wortels aan.

Heel toevallig had ik eind juli wat peulen van de brem gehaald en die in mijn tuin gezaaid. Er kwam wel iets op, maar het stierf ook snel weer af. Jammer, anders had ik nog een stekkie gehad. . . . .

Zo kaal is het nu!

Dit kleine beetje is nog over. Het staat nu in bloei.