Wat een enorme hoeveelheid regen is er vandaag gevallen, ik hoorde zelfs hagelstenen tegen de ruiten kletteren en er waren ook nog een paar klappen onweer. Geen lekker wandelweer. Maar zowaar, rond half vier in de middag klaarde het op. Lonne lag al vanaf elf uur 's-ochtends te pitten, dus moest ze er nodig uit. Vond ik.
Lonne dacht daar anders over. Na ongeveer tien minuten lopen sputterde Lonne tegen. De lijn stond strak naar achter. "Kom op Lonne, je kunt van dat kleine eindje lopen niet moe zijn". Ze deed nog twee stapjes en bleef toen gedecideerd staan. Ik kreeg de pé in, het was lekker weer en ik wilde wandelen!!!! Ik heb haar riem losgemaakt en in de vaste overtuiging dat ze achter mij aan zou komen, ben ik doorgelopen. Ik zei tegen mezelf: niet omkijken, ze komt wel. Maar ik hoorde geen getrippel achter me. Na een bocht in de weg hield ik stil en wachtte. Geen Lonne. Zou ze nou in d'r uppie naar huis gelopen zijn?? Ik liep terug en keek het pad af: geen Lonne. Wat doe je dan als baas? Je wandeling doorzetten of terug naar je hond. Ik deed het laatste. En ja hoor, op het weggetje richting huis zat ze rustig te wachten. Zelfs toen ze mij zág kwam ze niet van haar plaats, ze liet mij gewoon naar haar toe lopen. Lonne had de rollen wel heel erg omgedraaid, wie was wiens baas??
Om nog enigszins mijn gezag te herstellen heb ik niet gerageerd op haar snuit die ze tegen mijn handen duwde, het liefdevol naar me opkijken, het blije gezwaai van haar staart.
Thuis heeft ze gegeten en is direct gaan slapen. Ja, je zal wel moe zijn geworden! Na een uurtje rusten duwde ze haar speelgoedbeest tegen mijn knie.
Oh nee! Jij wilde niet lopen; ik wil niet spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten