30.11.15

hagedis gebroken

maandag, 30 november 2015

De boomtak hagedis, die al jaren in mijn tuin staat, is nu echt op. De tak was al vermolmd en ik had er een steen onder gelegd om hem nog een beetje overeind te houden. Want de uitsteeksels, die op pootjes leken, waren al vergaan. Bovendien was het geheel overdekt met een dikke laag mos. Maar dat maakte het uiterlijk alleen maar interessanter. En  vanmorgen zag ik dat de hagedis, precies op de plek van ondersteuning, doormidden was gebroken. Door de storm van gisteren zal hij omgewaaid zijn en dat was net de genadeslag.
 
 
Ooit, 17 oktober 2011, vond ik die tak in het bos. Hij stak onder een hoopje bladeren uit en één seconde dacht ik dat het een echte hagedis was. Ik schrok ervan. Maar het bleek gewoon een afgewaaide boomtak. Ik vond hem mooi en nam hem mee naar huis. Sindsdien siert hij in mijn tuin. Op diverse plekken heeft hij gestaan, daar waar hij het best tot zijn recht kwam. 's Zomers tussen de bloemen en in een ander seizoen op het terrasje. Heel decoratief. Zelfs in de sneeuw vond ik het een sieraad in mijn tuintje.
Ik gooi hem niet in de GFT bak, maar breek hem in kleine stukjes en die leg ik op de composthoop.  

 

27.11.15

altijd pijnstillers

vrijdag, 27 november 2015
 
Lonne reageert goed op de pijnstillers. Dat wil niet zeggen dat ze nu opeens uren kan lopen, maar ze is niet meer mank en heeft weer lol in haar uitjes. Op aanraden van de dierenarts ga ik voorlopig door met het geven van Carprodyl. De volgende drie weken twee pillen per dag. Daarna gedurende twee weken anderhalve pil per dag en als dat allemaal goed gaat, kan Lonne volstaan met dagelijks één pil.
Hopelijk gaat dit programma lukken, want op deze manier is er ruimte voor een eventuele verhoging van de dosis, mocht de artrose, en daardoor de pijn, erger worden.


23.11.15

artrose

maandag, 23 november 2015

Lonne heeft artrose aan haar rechterschouder. Dat heeft de dierenarts vandaag vastgesteld. Niet door middel van een gewrichtsfoto, maar gewoon door aan haar schouders, knietjes en enkels te draaien en te trekken. Toen hij dat bij Lonnes rechterschouder deed, kreunde en piepte ze. Uiteraard vroeg ik of er röntgenfoto's genomen moesten worden, maar dat is (nog) niet nodig. Zeer belastend voor Lonne, vond hij, want zo'n foto zou onder een roesje moeten gebeuren. "Een foto geeft u honderd procent zekerheid dat het artrose is, nu heeft u die voor 95 procent". Het is ook niet noodzakelijk om aan te tonen waar precies die artrose in haar schouder zit, want opereren is op Lonne's leeftijd geen optie. Het is een kwestie van pijn bestrijden. Daarvoor krijgt ze Carprodyl. Tot vrijdag, dan moet ik zien dat de pijn minder is, of niet. Zo niet, dan kunnen altijd nog foto's worden gemaakt. Vrijdag bellen dus.
    Dat Lonne nu pijn heeft, komt niet door een incident. Ze loopt al een hele tijd niet goed. Slechts korte afstanden en in een heel langzaam tempo. Maar ze heeft wel plezier tijdens de wandelingetjes. Ze is graag in het bos en op andere plekken waar wat te beleven valt. Maar gister liet ze na tien minuten merken dat het genoeg was. Ze ging steeds zitten. Dus terug naar huis en ik nam me voor om de volgende dag (vandaag dus) naar de dierenarts te gaan. Toen ze vanmorgen tijdens de wandeling aan het eind van onze straat mank ging lopen, was ik blij dat ik al een afspraak bij de dierenarts had.
Eigenlijk ben ik niet verbaasd dat ze artrose heeft. Ze heeft er de leeftijd voor. Het is alleen heel zielig dat ze pijn heeft. Als ze de rest van haar leven pijnstillers moet slikken, dan moet dat maar.
De dierenarts, die zelf ook een Landseer heeft, (van zeven jaar) zei trouwens dat hij heel blij zou zijn als zijn hond zo'n hoge leeftijd zou bereiken en op zo'n gezonde manier.
En nu ligt Lonne, met de eerste dosering pillen op, lekker te slapen. Ik hoop dat het medicijn werkt, want ik wil niet dat mijn meisje pijn lijdt.
 
 

9.11.15

weer pindakaas

maandag, 9 november 2015

 Toch maar weer een potje pindakaas voor de vogels gekocht. 
Vorige winter maakten de kauwen er een puinhoop van, maar dat kan nu niet meer. Met 'ribbeltjesband' heb ik het potje  aan het vogelhuisje vastgebonden, het zit muurvast. Het leek wel alsof ze wisten dat er eten kwam, want terwijl ik nog bezig was alles op te hangen, zaten er al kauwen op het dak van de schuur te kijken wat ik aan het doen was.
Toen alles hapklaar aan de schutting hing, kwam er zelfs een scholekster langs, die ook mee at. Met zijn lange snavel plunderde hij/zij een groot deel van de pindakaas. 
En nu, twee dagen later is het potje leeg! Ik betaalde er slecht twee euro voor, maar als de vogels in dit tempo blijven eten, ben ik aan het eind van de winter een vermogen kwijt. Ze kunnen de boom in!