Lonne en de familie

woensdag, 25 december 2013

Eerste Kerstdag was een echte familiedag. Lonne moest 's-ochtends een paar uurtjes alleen zijn, maar 's-middags werd het feest voor haar. Met de hele familie naar het bos. Wat was ze blij om iedereen bij elkaar te zien. Ze holde en huppelde alsof ze nog een pup was. Ze deed vrolijk mee met de spelletjes van de kinderen. En haar kleine vriendje is helemaal niet meer bang voor Lonne.

  



Konden al die vriendjes maar iedere dag mee . . . .

kerststal en kerstkaarten

vrijdag, 20 december 2013

Kerstkaarten, geschreven en per post verstuurd vind ik veel leuker dan digitale wensen. Ik schuw de computer bepaald niet, maar het staat zo gezellig alle ontvangen kaarten bij elkaar. Bovendien kan je ze makkelijk nog eens bekijken en de goede wensen (her)lezen.
Ieder jaar maak ik zelf een kaart (ja, op de computer) voor familie en vrienden. En dit jaar heb ik weer eens gekozen voor een kaart waar Lonne prominent op staat.

En vanmiddag heb ik ook mijn jaarlijkse Boeken Kerst Huis opgebouwd. Uiteraard met andere figuurtjes dan vorige jaar. Dit is mijn interpretatie van de kerststal.



 Het lijkt alsof er zomaar wat poppetjes staan, maar ieder figuurtje symboliseert voor mij iets van de huidige samenleving.
 

laatste nieuws van Woezel

woensdag, 11 december 2013

De ontvoerde Woezel heeft het goed getroffen. Geen gebijt en gesleur meer van Lonne, maar een liefdevolle behandeling. 

Hij wordt zelfs voorgelezen uit zijn eigen boek !

op zoek naar stoepjes

maandag, 9 december 2013

Mijn blessure is nog niet helemaal genezen, maar ik kan gelukkig weer auto rijden. Niet te lang, want schakelen/sturen is pijnlijk. Maar we kunnen in ieder geval weer fijn naar het bos of zoals vanmiddag, naar de duinen. Er is echter één probleem, Lonne kan geen gebruik maken van de loopplank. Die is veel te zwaar om met mijn twee gehandicapte armen te tillen. En Lonne kan echt niet zonder loopplank!

Als zij op eigen kracht in en uit de auto moet springen, kan je erop wachten dat zij ook geblesseerd raakt. Probleem! Maar, gehandicapt zijn maakt vindingrijk. Voordat we weg gaan rijd ik de auto in onze straat met de achterwielen tegen de stoeprand, klep open en met die ongeveer 10 cm. minder hoogte verschil kan Lonne redelijk makkelijk zelf in de auto stappen. Ik moet wel goed bedenken waar we dan heen gaan; daar moet ook een hoge stoep zijn waartegen ik kan parkeren. Dat is vaak niet een echte parkeerplek. Dan zet ik de auto even  dwars over de straat, laat Lonne uitstappen en zeg dat ze moet blijven waar ze is.
Wat er dan gebeurt vind ik zo mooi. Ik stap weer in de auto en rij weg om ergens anders te parkeren. Ik zie haar kijken, maar ze blijft netjes zitten. In het volle vertrouwen dat ik terug kom. Dan ben ik zo trots op mijn Lonnetje!!!!