Vanmiddag hebben we het gedaan. Ik wilde het al eerder doen, maar durfde niet omdat ik bang was dat Lonne het niet zou halen: de hele Vlietlanden rondlopen. Meestal lopen we een half uur heen en dan keer ik om, want Lonne kan niet langer dan een uur lopen. Na drie kwartier begint ze hevig te hijgen, soms zo erg, dat ik bang ben dat ze erbij neervalt. En dan hebben we een probleem, want ik kan haar natuurlijk niet naar huis dragen. Dus zorg ik er altijd voor dat ik niet verder dan een half uur, drie kwartier lopen bij de auto of huis vandaan ben.
Maar toen we verleden week vrijdag in de Delftse Hout waren viel het mij op dat ze niet moe werd, althans ze ging niet hijgen. Zoals in mijn blog van die dag is te lezen heeft ze flink de meerkoeten achterna gezeten, dus heeft ze ook nog energie gebruikt met zwemmen.
Maar toen we verleden week vrijdag in de Delftse Hout waren viel het mij op dat ze niet moe werd, althans ze ging niet hijgen. Zoals in mijn blog van die dag is te lezen heeft ze flink de meerkoeten achterna gezeten, dus heeft ze ook nog energie gebruikt met zwemmen.
Vanmiddag was het net zo.
Om twee uur begonnen we aan de wandeling en bij het eerste meer dook Lon direct achter de waterkippen aan. Ze krijgt ze niet te pakken dus komt ze naar de kant. Loerend achter het riet houdt ze de herriemakers in de gaten, en vanuit die dekking gaat ze steeds weer het meer in. Zo loopt ze constant te “jagen”. Dan giert de adrenaline door haar lijf, ik denk dat dat haar fit houdt.
We waren inmiddels op het "point of no return" beland; terug lopen duurt net zo lang als doorlopen, dus liepen we door. Even kreeg ze een inzinking, ze ging langzamer lopen en bleef steeds verder achter. Ik heb toen het ruiterpad genomen dat langs het meer loopt en hoppa. . . daar ging ze weer achter de waterkippen aan. Alle vermoeidheid was weg.
Lopen we gewoon in het bos, waar geen meerkoeten, dus geen uitdagingen zijn, dan wordt ze eerder moe. Uit verveling??? Gaat een hond daarvan hijgen? Met verschijnselen van dodelijke vermoeidheid? Ik weet het niet.
We waren inmiddels op het "point of no return" beland; terug lopen duurt net zo lang als doorlopen, dus liepen we door. Even kreeg ze een inzinking, ze ging langzamer lopen en bleef steeds verder achter. Ik heb toen het ruiterpad genomen dat langs het meer loopt en hoppa. . . daar ging ze weer achter de waterkippen aan. Alle vermoeidheid was weg.
Lopen we gewoon in het bos, waar geen meerkoeten, dus geen uitdagingen zijn, dan wordt ze eerder moe. Uit verveling??? Gaat een hond daarvan hijgen? Met verschijnselen van dodelijke vermoeidheid? Ik weet het niet.
Om half vijf !! waren we pas weer bij de auto. Ze heeft dus 2 ½ uur gelopen en gezwommen. Een record. Ik moet zeggen dat ik het laatste stukje heel langzaam heb gelopen, want toen was ze echt heel moe. Maar ze hijgde niet!
Thuis lekker eten en daarna slapen. Ik met koffie achter de krant. Heerlijk. Na een uurtje zitten had ík moeite met opstaan, ik was stijf van al dat lopen. Lonne had nergens last van.
Foto’s heb ik niet gemaakt. Ik vind het lastig om steeds een camera bij me te dragen. Ik ben ouderwets en fotografeer niet met telefoon. Bovendien lijken de momenten allemaal op elkaar. De omgeving en de meerkoeten zijn hetzelfde, evenals Lonne. Hier zie je van een vorige blog hoe Lon de waterkippen opjaagt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten