Wat een groot verschil, het weer van gister en vandaag. Gister regen, regen en nog eens regen en heel veel wind onder de buien. Vanuit mijn tuin zie ik de hoge populieren in het parkje twee straten verder. Ik houd heel veel van die bomen, ze zijn een soort gids. Als ik een fietstocht ga maken kijk ik altijd naar ze: hoe hard waait het en uit welke richting komt de wind? 's Ochtends al ik opsta en de gordijnen open doe kijk ik hoe mooi de zon door hun bladeren schijnt, of niet, dat de regen ze grijs maakt. Als ik in de tuin ben, werkend of lezend, altijd hoor ik het geruis van die bomen. Heel rustgevend. Soms strijken er zwermen spreeuwen neer, met veel drukte en geruzie om de 'beste' plek. Rie Cramer heeft in haar boekjes: Lente, Zomer Herfst en Winter een heel lief versje geschreven over populieren.
Langs de dijk staan met z’n vieren
hoge zilverpopulieren,
Wuiven maar, buigen maar
naar mekaar en van mekaar.
en hun babbelende blaadjes
houden duizend fluisterpraatjes:
”Wist je dit, wist je dat?”
’k zou wel willen weten wat!
houden duizend fluisterpraatjes:
”Wist je dit, wist je dat?”
’k zou wel willen weten wat!
Gister waren het geen fluisterpraatjes; opgezweept door de wind maakten ze veel kabaal.
En vandaag was het opeens weer heel zomers. Veel zon en behoorlijk warm. Dus zijn Lon en ik 's ochtends vroeg naar het bos gegaan. Daar was het zo mooi. Het is een beukenbos, een veel 'rustiger' soort boom, die fluistert niet, maar geeft door de brede kroon heel veel schaduw. Gelukkig had de storm van gister geen schade aangericht. Wel lagen de paden vol afgewaaide takjes. Ik heb er wat meegenomen en thuis is een vaas gezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten