Gister liep Lonne opeens mank. Zo maar. Tijdens de ochtendwandeling liep ze zoals gewoonlijk op haar gemakje. Hier en daar wat snuffelen, hier en daar een plasje. Opeens gaat ze zitten en blijft zitten. Ik roep haar, geen reactie. Ik lijn haar aan: Kom op, je moest nog van alles doen! Na een paar stapjes ging ze weer zitten. En hijgen, ze had duidelijk pijn. Ik heb natuurlijk haar voetjes nagekeken op stekels/doorns of iets dergelijks, maar er was niets. Ook geknijp in haar poot gaf geen pijnreactie. Maar evengoed weigerde ze te lopen. En we moesten toch naar huis en Lonne optillen dat gaat niet. Ze MOEST lopen. We waren nog maar twee straten ver, maar wat hebben we er lang over gedaan. Thuis de dierenarts gebeld, die had gelukkig weekenddienst. Kijk het nog even aan, zei ze, als het niet gaat rond 12 uur bellen. Het ging dus helemaal niet. Ze was echt zielig. Om 13 uur kon in bij de DA terecht. Gelukkig kon Lonne wel zelf via de loopplank de auto in en bij de DA er ook weer uit. Ik moest met Lon een rondje lopen zodat ze kon zien aan welke voorpoot ze last had. Het was er druk met andere honden en Lon liep normaal!!!! Nou ja, bijna. Dat komt door de adrenaline zei de DA. Alle honden gedragen zich hier opgefokt en gaan dan over hun grenzen. Maar ze had genoeg gezien, het was haar rechtervoorpoot, want links was de "valpoot". Mooie term, nooit eerder van gehoord. Toen op de behandeltafel, ook niet echt gemakkelijk 63 tegenstribbelende kilo's op tillen (met z'n drieën) Maar het lukte. Botje voor botje is Lonnes poot nagekeken. Er werd in gekepen, gedraaid, gerekt, gebogen, maar Lon reageerde nergens op. Er was dus niets gebroken en er was niets mis met haar botten. Dus moest er iets aan de hand zijn met de weke delen (vies woord) de spieren en pezen. Ik kreeg voor 5 dagen pijnstillers en het advies om Lonne absolute rust te geven. Zo min mogelijk lopen, niet spelen, en alleen naar buiten om de behoefte te doen.
De rest van de zaterdag heeft ze achter in de tuin op de koele tegels doorgebracht. Ze had totaal geen behoefte om te lopen of te spelen. Maar vandaag had ze duidelijk minder pijn en kwam ze steeds met een speeltje in haar bek bij me vragen: Zullen we??? Nee Lon, we doen helemaal niets. Maar naar buiten en echt lopen, dat wilde ze niet. Dus het is nog niet over. Door de pijnstillers zal ze zich wat beter voelen. Afwachten maar.
Toen we toch bij de DA waren en Lonne als soort offerlam op de tafel lag vroeg ik of ze ook even wilde kijken naar de bobbel die ik al een tijdje in Lonne's oksel voel. Ze heeft er in geprikt en het vocht dat eruit kwam getest. Het is een goedaardig gezwel waar ze niets aan doet. Alleen als het groter wordt (en dat wordt het) en Lonne krijgt er last van met kopen dan moet het operatief verwijderd worden.
Zou mijn meisje nu op een leeftijd zijn gekomen dat ze kwaaltjes krijgt???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten