Vanmorgen tijdens het uitlaten van Lonne kwam ik een meisje tegen. Ze huilde hartstochtelijk. “Wat is er?” vroeg ik. “Ik ben mijn hond kwijt”, snikte ze en als een soort bewijs toonde zij moedeloos een hondenriem met een leeg halsbandje eraan. Ja, dat is om te huilen. Ik had nergens een hond zonder baas gezien, dus kon ik haar niet helpen. “Is je hond nog jong?” vroeg ik. Nee, ze had hem al lang had en hij liep wel vaker weg. “Maar nooit zo lang als nu” en weer kwamen de tranen. “Weet je wat je doet, ga naar de plaats waar je hem voor het laatst zag en ga daar staan roepen”, adviseerde ik. “Hoe heet hij?” “Stout”, snotterde het meisje.
Toen moest ik wel even lachen, sorry.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten