Vanmiddag werd er aangebeld door twee lieve vriendinnetjes van Lonne (en ook een beetje van mij) of Lonne kwam spelen met de bal. Het oudste meisje zei: "Dat is al zo lang niet meer gebeurd". Ik heb haar uitgelegd, dat dat ook nooit meer gaat gebeuren, omdat Lonne daarvoor echt te oud is. Natuurlijk wist ze niet wat artrose was, maar ik heb het haar zo goed als mogelijk uitgelegd. Beiden vonden ze het heel zielig voor Lon en ik denk ook wel een beetje voor hunzelf. Want het was altijd dolle pret, die balspelletjes op het pleintje. Dus zijn we een (klein) eindje gaan wandelen, en Lonne had niet te klagen over aandacht. Daarna hebben de dametjes Lonnes eten klaargemaakt en met de belofte dat ze gauw weer eens langkomen, gingen ze weer naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten