dat waren we de afgelopen twee dagen. Het was zo glad, we konden echt nergens heen. Tweede Kerstdag hebben Lonne en ik nog een heerlijke wandeling in het bos gemaakt. De zon scheen, er stond geen wind en de bomen en struiken waren prachtig bedekt met een laag sneeuw. Maar toen we maandagochtend de deur uitgingen en Lonne enthousiast vooruit holde gleed ze gelijk uit. Ze kwam raar terecht want ze trok een beetje met haar achterpoot. Oh jeetje, ik kon ook geen stap verzetten. Schuifelen en de rulle sneeuwrandjes opzoeken was de enige manier om vooruit te komen. Gelukkig kon je op het gras (dat kan je niet te zien, maar ik weet waar onder de sneeuw gras is) gewoon lopen. Lonne was door die schuiver die ze had gemaakt gewaarschuwd en liep in mijn voetspoor. Het was niet fijn! Toen Lonne had gedaan wat ze moest doen, zijn we direct weer naar huis gegaan. En dat duurt nu al twee dagen! We zijn het goed zat!
Ik kan me van vorige winters niet herinneren dat de wegen en trottoirs zo onbegaanbaar waren. In mijn dorp wordt niet gestrooid, alleen de drie doorgaande wegen zijn redelijk schoon. De rest is één ijsbaan. De burgers zoeken het maar uit! Ik voel me door mijn gemeentebestuur vreselijk in de steek gelaten. Pffff, dat moest ik even kwijt. Nu maar hopen dat de dooi doorzet. Want Lonne kan zo haar energie niet kwijt. We doen veel spelletjes, dat houdt haar geestelijk wel bezig, maar lichamelijk komt ze tekort.
Ik kan me van vorige winters niet herinneren dat de wegen en trottoirs zo onbegaanbaar waren. In mijn dorp wordt niet gestrooid, alleen de drie doorgaande wegen zijn redelijk schoon. De rest is één ijsbaan. De burgers zoeken het maar uit! Ik voel me door mijn gemeentebestuur vreselijk in de steek gelaten. Pffff, dat moest ik even kwijt. Nu maar hopen dat de dooi doorzet. Want Lonne kan zo haar energie niet kwijt. We doen veel spelletjes, dat houdt haar geestelijk wel bezig, maar lichamelijk komt ze tekort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten