donderdag, 25 novemner 2010
Lonne heeft de smaak te pakken. Sinds we ons bos "uitgejaagd" zijn wandelen we bijna iedere middag in de Vlietlanden. Vandaag zijn we aan de andere kant van het meer geweest. Daar was het voor Lonne nog spannender. Hier geen open terrein; zij kon achter hoge, verdroogde rietkragen de waterkippen begluren en ze verrassen op een spectaculaire achtervolging. Ook hier zonder succes, maar het avontuur was er niet minder om. Het terrein is ook ruwer. We moeten over gras of ruiterpaden lopen. En met al die regen van de afgelopen dagen zak je tot je enkels in de modder. Ook dat vindt Lonne spannend. Heel leuk natuurlijk, maar als je haar zou kunnen zien als we weer bij de auto zijn! Pik- en pikzart. Haar buik en poten zitten onder de modder, een soort klei-achtige troep die met een handdoekje niet weg te wrijven is. Thuis gaat ze braaf op haar kleed liggen waarop ik grote handdoeken heb gelegd. Dan valt ze in diepe slaap en strekt ze zich heerlijk uit, natuurlijk altijd NAAST die handdoeken. Laat in de avond is haar vacht nog vochtig. De volgende dag begint mijn gevecht tegen zand en witte plekken op het parket. Dat win ik wel, maar dan gaan we in de middag weer. . . . .
Ik had geen camera bij me, dus is dit bericht zonder beeld.
Lonne heeft de smaak te pakken. Sinds we ons bos "uitgejaagd" zijn wandelen we bijna iedere middag in de Vlietlanden. Vandaag zijn we aan de andere kant van het meer geweest. Daar was het voor Lonne nog spannender. Hier geen open terrein; zij kon achter hoge, verdroogde rietkragen de waterkippen begluren en ze verrassen op een spectaculaire achtervolging. Ook hier zonder succes, maar het avontuur was er niet minder om. Het terrein is ook ruwer. We moeten over gras of ruiterpaden lopen. En met al die regen van de afgelopen dagen zak je tot je enkels in de modder. Ook dat vindt Lonne spannend. Heel leuk natuurlijk, maar als je haar zou kunnen zien als we weer bij de auto zijn! Pik- en pikzart. Haar buik en poten zitten onder de modder, een soort klei-achtige troep die met een handdoekje niet weg te wrijven is. Thuis gaat ze braaf op haar kleed liggen waarop ik grote handdoeken heb gelegd. Dan valt ze in diepe slaap en strekt ze zich heerlijk uit, natuurlijk altijd NAAST die handdoeken. Laat in de avond is haar vacht nog vochtig. De volgende dag begint mijn gevecht tegen zand en witte plekken op het parket. Dat win ik wel, maar dan gaan we in de middag weer. . . . .
Geen opmerkingen:
Een reactie posten