Ik stop met die tandpasta en ook met borstelen. Twee maal daags ellende. Lonne heeft zo'n vreselijke hekel aan dat spul en dat gepoets op haar kiezen, dat ze hoe langer hoe vaker van mij weg loopt. Normaal komt ze vrolijk naar me toe als ik haar roep, nu kijkt ze argwanend wat ik in mijn handen heb en blijft ze op veilige afstand van me. Elf jaar lang zijn we in wederzijds vertrouwen met elkaar omgegaan, altijd was Lonne bereid voor een knuffel. s' Avonds voordat ze gaat slapen hebben we het ritueel: "oortjes wrijven", hetgeen inhoudt dat Lon haar kop op mijn knieën legt en ik haar over de oren wrijf. Dat vond ze heerlijk. Oogjes dicht en genieten. Nu wil ze dat niet meer. Ze vertrouwt me gewoon niet.
Nog een nadeel, die tandpasta is zo plakkerig, dat het in haar bek rond de tanden en kiezen blijft zitten (dat is ook de bedoeling). Maar met het speeksel komt het toch naar buiten: gevolg een keiharde witte laag in Lonnes mondhoeken. Met warm water en een watje moet ik het weghalen, dus weer geklooi aan haar bek, op een zeer kwetsbare en gevoelige plek. Heb zelf maar iets aan je mondhoek, dat doet zeer.
Ik geef haar nu extra pijnstillers; en afwachten of het tandvlees vanzelf weer rustig wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten