Er gebeurt niet veel nieuws in Lonnes leven, vandaar dat ik weinig blog. Want wat valt er te vertellen over de dagelijkse routine? Het gaat heel goed met Lonne, daar niet van, maar haar wandelingen worden nu zo kort, dat het de moeite niet loont om haar in de auto te zetten en naar het bos te rijden. Als we daar dan zijn, wil ze na een kwartiertje kuieren weer terug. Dat maakt ze kenbaar door te gaan zitten en demonstratief om te kijken naar de weg die we zojuist hebben afgelegd. Ze zit ook niet meer prettig in de auto. Ik rij echt niet wild, maar in de spiegel zie ik, bij iedere bocht die ik neem, of wanneer ik afrem, dat ze niet stabiel zit. Tot voor kort ging ze vaak in de auto liggen, maar daarvoor moet ze zich een beetje 'oprollen' en dat lukt kennelijk niet. Ze probeert het wel; ze draait een rondje, krabt de handdoeken om, alsof ze een nestje maakt, zakt een beetje door haar poten, maar gaat dan toch weer rechtop zitten. En maar hijgen. Steeds sneller en zo heftig dat de autoruiten ervan beslaan. Dat is echt geen prettig autoritje, ook niet voor mij. Rosenburgh haalt ze nog wel in de auto, dat is slechts vijf minuten rijden, maar dat wandelrondje duurt, in Lonnes tempo, een half uur!
Dus loop ik vaak met haar hier in de buurt en ik merk dat ze dat prettig vindt. De ene dag duurt het ommetje slechts een kwartier, een andere dag kiest ze zelf voor een langere route en loopt ze een half uur. Lonne kent natuurlijk haar omgeving en ze weet precies de kortste of langste weg naar huis. En ik, DE baas, pas me daarbij aan. Leuk vind ik het niet. Waar is de tijd gebleven, toen we uren door de duinen liepen, over de zeereep naar het strand en langs de zee weer terug.
Maar ik accepteer graag de beperkingen van Lonnes leeftijd, want ik ben blij dat ze gezond en vrolijks is, en op haar manier speels. Op honden in de buurt reageert ze met kwispelende staart: zullen we spelen? Dat gaat natuurlijk niet, maar het bewijst dat ze zin in het leven heeft. Ook de waterkippen mogen zich nog steeds in Lonnes belangstelling verheugen, met dat verschil, dat die nu niet meer in paniek het water in vluchten, maar slechts een paar meter verder, rustig op het gras kunnen blijven.
Maar ik accepteer graag de beperkingen van Lonnes leeftijd, want ik ben blij dat ze gezond en vrolijks is, en op haar manier speels. Op honden in de buurt reageert ze met kwispelende staart: zullen we spelen? Dat gaat natuurlijk niet, maar het bewijst dat ze zin in het leven heeft. Ook de waterkippen mogen zich nog steeds in Lonnes belangstelling verheugen, met dat verschil, dat die nu niet meer in paniek het water in vluchten, maar slechts een paar meter verder, rustig op het gras kunnen blijven.
 |
| Hoezo oud !! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten