Lonne wil niet lopen. 's Ochtends niet en in de middag ook niet. Dat is al een paar dagen zo. Gister ben ik op mijn strepen gaan staan: Kom op, je moet! Rust roest. We zijn naar het bos gegaan, maar na een kwartier heeft ze geen zin meer. Ze kent natuurlijk goed de weg, dus het eerste paadje dat rechtstreeks naar de auto leidt, slaat ze in. Als ik doorloop, blijft ze hardnekkig bij de afslag stil staan. Wat doe je dan? Achter haar aanlopen; de rollen zijn omgedraaid. Maar ik twijfel altijd zo. Is het écht vermoeidheid, pijn, of gewoon luiheid? Want zodra ze merkt dat de weg huiswaarts gaat, is alle vermoeidheid verdwenen. Ze loopt ver voor me uit, zo snel dat ik haar moeilijk kan bijhouden. Dan denk ik: jij mankeert helemaal niets, jij bent niet moe of oud.
Vanmiddag wilde ze weer niet mee naar buiten. Ze lag languit in de kamer achter de grote plant en toen ik haar riep en met de sleutels rammelde reageerde ze niet. Ze houdt dan zelfs een beetje haar adem in. Zo van: ik ben er niet!
Toen ben ik maar in mijn eentje gaan wandelen, het was zulk mooi weer. Lekker op het dijkje langs de wetering, waar we vaak wandelen (als Lonne zin heeft). Maar dat ging niet, er waren schapen op ons pad. Altijd leuk om te zien. Vooral toen de herder met zijn hond kwam om ze naar een ander stuk gras te brengen. Hij schreeuwde iets, dat ik niet verstond, maar de schapen wel, want ze holden allemaal achter hem aan. En de hond zorgde ervoor dat ze niet op het fietspad kwamen.
Voorlopig kunnen Lonne en ik een wandeling op het dijkje wel vergeten.
Veel te glad, door alle schapenpoep!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten