Er was sneeuw voorspeld, maar zo'n enorm pak was toch een verrassing. Tijdens het ontbijt maakte ik plannen om met Lonne heel veel buiten te zijn, lekker spelen in de sneeuw, sneeuwballen gooien waar Lon achteraan gaat. De zon ging ook nog schijnen; het zou vast en zeker een geweldige dag worden.
Eerst een sneeuwvrij paadje maken in de achtertuin, dan in de voortuin en daarna met Lonne op pad.
Snuivend liep Lon door dat witte spul, ze was alle bekende luchtjes kwijt. Ze vond het duidelijk spannend. Maar toen ze enthousiast de voortuin uithuppelde zag ze door alle sneeuw het hoogteverschil tussen het trottoir en de weg niet en verstapte zich. Ze zwikte door haar rechterschouder. Jankend van de pijn bleef ze met een half opgeheven voorpoot zitten. Ach, wat zielig was ze. Ik probeerde de poot wat te masseren, maar dat wilde ze niet. Ik heb haar net zo lang laten zitten tot ze zelf opstond en hinkend weer naar binnen wilde. Daar ging ze op haar kleed liggen. Dat was korte sneeuwpret!
Ik heb haar drie pillen Traumeel gegeven, die werken natuurlijk niet direct, maar meer kon ik niet voor haar kon doen. Rond 12 uur kon ze even naar buiten om te plassen, etc. want dat moest nog gebeuren en daarna wilde ze alleen maar liggen.
Eigenlijk voelde ik mezelf ook een beetje zielig want mijn plannetje ging niet door. Toen ben ik maar alleen gaan wandelen. Zonder Lonne; dat was toch niet zo leuk.
Ik heb wat foto's gemaakt van de voor- en achtertuin met die enorme hoeveelheid sneeuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten